Książka jest projektem dyplomowym, bazującym na doświadczeniach kryzysu psychicznego oraz reakcji moich bliskich. Większość z nich próbowała w jakiś sposób mnie pocieszyć, a to, no cóż, wychodziło różnie. W publikacji dzielę moich pocieszycieli na pięć typów: Jasnowidza („do wesela się zagoi”), Magika („nie bądź smutny”), Trenera („trzeba być twardym”), Ping Ponga („ale ja to dopiero mam trudno”) oraz Betona („inni mają gorzej”). Każdy z nich opatrzony jest krótkim komentarzem oraz serią ilustracji. Staram się ich zrozumieć i zastanowić jak właściwie powinno wyglądać pocieszanie.